Day 11.

Znów to białe światło. Nie mogłem się poruszyć. Nawet nad palcami nie miałem kontroli. Ciągle to światło! Miałem już dość. Nagle błysk zaczął blednąć, powoli zanikać. Usłyszałem przyjazne głosy. Mówiły do mnie niezrozumiałe słowa. Wydałem cichy jęk. Przynajmniej tak mi się wydawało… „Błagam, zabierzcie to!” myślałem. Znowu się pojawiło! To światło! Nie miałem już sił, to było zbyt wyczerpujące. Podążałem drogą do bramy. Trzymałem za rękę Ciebie, Kamelio… Myślałem, że to nasz koniec i razem idziemy do niebios. Nie mogłem się z tym jednak pogodzić, przecież ty miałaś żyć! Dotarliśmy do złotych krat. Na zakończeniach znajdowały się głowy i skrzydła aniołów. Były na wzór tego, który stał przy furtce.

-„Czy ja umarłem?” – wydusiłem z siebie.

-„Nie…” – odpowiedział łagodnie –„To jeszcze nie wasz czas…”

Białe światło zniknęło całkowicie. Wszystko mnie bolało. To nieprzyjemne uczucie pustki nie będąc przy Tobie. Odzyskałem czucie w palcach, przynajmniej tak myślałem. Podniosłe głosy docierały do moich uszu. Poplątana komedia radosnych krzyków przerodzona z dramatu jaki się rozegrał. W końcu coś zrozumiałem.

-„Czy on się już obudził?” – usłyszałem.

Od razu poczułem, jak serce przyspiesza, próbuje wyrwać się z mojej piersi. To był Twój głos, ukochana. Pamiętam to, jakby to było dziś. Cudowne mrowienie w palcach, gdy objęłaś je swoją drobną rączką. Stado przysłowiowych motyli dających mi znać o Twojej obecności. Na razie mogłem spoglądać przez pryzmat na scenę rozgrywającą się przy mnie. Nie mogłem jednak unieść ciężkich powiek… „Tylko dlaczego?!” zastanawiałem się.

~*~

Oto i nowy dzień... Niezbyt długi, ale zawsze coś c: Informacja dla Was! Nowy blog, mam nadzieję, że się spodoba c:

Buziakiii!

Natt.